|
وبلاگ آموزش زبان مدرسه فرهنگیان |
|||
|
﴿ وَ مَا خَلَقْتُ الْجِنَّ وَ الْإِنسَ إِلَّا لِیعْبُدُونِ ﴾ آمدنم بهر چه بود؟ دوران كودكی ام را از زمانی به یاد میآورم كه 4 یا 5 سال بیشتر نداشتم و با همسالانم مشغول تفریح و سرگرمی بودم. برادر و خواهر بزرگترم، همیشه خوشحال از كلاس درس و مدرسه فارغ میشدند و من نشاط درس و سرگرمی آموختن را در آنها میدیدم و همین باعث میشد تا دوست داشته باشم هر چه زودتر، خواندن و نوشتن را در مدرسه بیاموزم. از آن به بعد، سال ها برای من آرام سپری می شدند تا سرانجام با یك كیف و چند قلم و دفتر راهی كلاس درس شدم و تازه فهمیدم نشاط مدرسه با مشكلات تحصیل، عجین است؛ اما شوق درس خواندن تازه در من بیدار شده بود و من از این دشواریها خسته نمیشدم. چند سالی گذشت؛ اما شاید به قدر چشم بر هم زدنی بود. من در آغازِ راهِ مقاطعِ بالاتر بودم و هر چه معلوماتِ بیشتری فرا میگرفتم، مشتاقتر میشدم. از دورهی دبیرستان، دو سه سالی گذشته بود. من هم مثل دیگر همسن و سالهایم، در فكر كنكور و امتحانی بودم كه سرنوشت آیندهی مرا تعیین میكرد و تمام آموختههایم را به معرضِ آزمون می گذاشت. كنكور پلی بود كه میتوانست مرا به هدفم یعنی دانشگاه برساند؛ به همین خاطر سخت كوشیدم و به آرزوی خود رسیدم. راه زندگی در این سن و سال هموار به نظر میرسید و من مثل دیگران، در فكرِ ادامهی تحصیل و كار و پیشرفت بودم؛ اما جز همین چند لغت نمیتوانستم هدفِ دیگری را برای آیندهام متصوّر شوم. اینجا بود كه كمی به فكر فرو رفتم: آیا بهراستی هدف زندگی انسان تنها همین چند واژه است؟ درس كنكور، دانشگاه، ازدواج، كار و پیشرفت! اگر به تمامی این مراحل دست یافتیم، دیگر هدفی نداریم؟! مگر میشود خداوند مخلوقی چنین اعجاب انگیز و جاودانه را تنها برای همین چند كلام ساده آفریده باشد؟! بعد هم پیر و افسرده و . . . در نهایت، زیر خروارها خاك مدفون و پوسیده میشویم. آیا بهراستی این است پایانِ زندگی؟ در این صورت، آیا خلقتِ انسان عبث و بیهوده نیست؟ این ها سؤالاتی است كه ذهنِ هر جوانی را میتواند آزار دهد. من نیز این گونه بودم؛ مدتها از بحران هویت رنج كشیدم تا این كه به لطف خدا، جوابِ خود را در قرآن یافتم: ﴿ وَ ما خَلَقْتُ الجِنَّ وَ الاِنْسَ اِلّا لِیعْبُدُونِ ﴾[1] ﴿ و جنیان و انسانها را نیافریدم؛ مگر برای بندگی.﴾ آری! «بندگی»، این است هدف والای زندگی. و این معنا، گفتنی نیست؛ شنیدنی نیست؛ چشیدنی[2] است. باید در طریقِ آن وارد شد و بر آن استقامت ورزید؛[3] باید دعوتِ خدا و رسول را اجابت كرد تا آنان ما را زنده كنند؛[4] باید راه ِچشمهی حیات جُست تا به حیاتِ جاودانه رسید.[5] و چشمهی حیات تنها یكی است؛ همان كه روزهای جمعه او را مورد خطاب قرار داده، میگوییم: « سلام بر تو ای چشمهی حیات!»[6] آری! باید در زندگی راهی به سوی مهدی علیهالسلام جُست و زندگی را با نام و یاد و محبت او گره زد . . . و آنگاه، لذّت زندگی حقیقی را چشید. [1]. ذاریات(51): 56. [2]. امروزه، بشر آن چنان در تکنولوژی مادی پیشرفت کرده و آن قدر زرق و برق زندگی دنیوی او را مسحور کرده که به کلّی از هدفِ اصلی خلقتِ خود غافل شده؛ اما در این بین، چه بسیار فطرتهای بیداری که در عینِ برخورداری از بالاترین امکانات دنیوی، حیاتِ مادّی هیچ گاه آنها را ارضا نکرده و در پی مفهومِ عالی حیات بودهاند؛ اما چه بسا که بعضی از این افراد در اثر گم کردنِ حقیقتِ عالی حیات، به دام یأس و افسردگی شدید و بی انگیزگی در زندگی افتادهاند. براساس قرآن و روایات تنها راه نجات از چنگ یأس و دل مردگی وارد شدن در طریقِ بندگی خدا، معرفتِ او و محبت حجت خداست. درک لذّت حقیقی از حیاتِ انسانی تنها در سایهی محبّت و معرفت امام عصر علیه السّلام ممکن است. البته درک لذّت این حیات معنوی، همانند درک مزهی طعام، گفتنی و شنیدنی نیست؛ چشیدنی است، با حلوا حلوا گفتن دهان شیرین نمی شود؛ باید دستوراتِ دین را همانگونه که در قرآن و روایات چهارده معصوم آمده عمل کرد؛ باید با عزم و ارادهی جدّی در طریق محبّتِ امام زمان علیه السّلام وارد شد. [3]. جن(72): 16: ﴿ وَ اَلَّوِ اسْتَقامُوا عَلَی الطَّریقَةِ لَاَسْقَیناهُم ماءً غَدَقاً ﴾:﴿ و اگر بر طریقهی ایمان، استقامت بورزند، هر آینه از آب کثیر، سیرابشان می سازیم. ﴾ در روایت معنی این آیه چنین آمده است:« اگر ایشان بر ولایت اهل بیت علیهم السلام پایدار بمانند، هر آینه به ایشان علمِ بسیاری عطا میکنیم که از ائمّه علیهم السلام فرا گیرند.» مجمع البیان 5: 372. آری! این علم است که انسان را حیاتِ حقیقی می بخشد. [4]. انفال(8): 24: ﴿ یا اَیهَا الَّذینَ آمَنُوا اسْتَجیبُوا للهِ وَ لِلرَّسُولِ اِذا دَعاکم لِما یحییکمْ... ﴾ ای خدا! چه می شد این حقیقت باورمان می شد که هدف از آمدن ما به دنیا، خور و خواب و خشم و شهوت نیست؟! ای کاش می فهمیدیم که ما برای یک حیاتِ طیبه و یک زندگی والاتر خلق شده ایم! آن گاه شاید تا این اندازه در گل و لای دنیا غوطه ور نمیشدیم! و ای کاش دعوتِ تو را اجابت می کردیم تا تو و رسولت ما را زنده کنید! [5]. مضمون یک روایت است؛ راوی می گوید به امام صادق علیه السلام عرض کردم: من حاضر نیستم محبّت شما را با دنیا عوض کنم... حضرت فرمودند:« بد مقایسه ای کردی! دنیا جز ین است که شکمت را سیر کند و عورتت را بپوشاند؛ اما محبت ما به تو حیات ابدی می دهد.» [6].« اَلسَّلامُ عَلَیک یا عَینَ الحَیاةِ»؛ مفاتیح الجنان، زیارت امام زمان علیه السلام در روز جمعه. نظرات شما عزیزان:
درباره وبلاگ به وبلاگ آموزش زبان انگلیسی مدرسه فرهنگیان خوش آمدید این وبلاگ کاری مشترک است از دانش آموزان ودبیر زبان انگلیسی این مدرسه(نادر قاسمی). همچنین از تراهنمایی وکمکهای مدیرمحترم این دبیرستان آقای اصغر قادری برای راه اندازی این وبلاگ متشکریم امیدواریم لحظاتی خوب در این وبلاگ داشته باشید. آخرین مطالب آرشيو وبلاگ پيوندها نويسندگان
|
|||
 |
